बदल...

या संभ्रमातुन वेदनेतुन, सुटणार कधी हे जगणे रे...
झाले कसे वेगळेच आता तुझे नेहमीचे वागणे रे...

का ? तू खेळावे भावनेशी माझ्या ?
का ? मी द्यावे हाती तुझ्या,
माझ्या आयुष्याचे खेळणे रे...

काय ते परतून येतिल, गेलेले क्षण प्रेमाचे
कुठे आटले आता तुझे तोंडभरूनचे हासणे रे....

जतोस जवळून आता जसा,
ओळख नवखी माणूस परका...
हे कसले वेड पांघरणे रे...

- लक्ष्मीकांत बोंगाळे


Plese Note The Following Disclaimer :

© Laxmikant G. Bongale
The content posted above is restricted to the “melaxmikant.blogspot.com” and not permitted to be posted anywhere else on internet nor allowed to be regenerated in any other form or media. Violation of the copyright law will subject to the legal action against the person/entity responsible for same.

डागाळलेला चंद्रकांत

चंद्रकांताच्या फुलांनी सजवून पानं,
मी तुझी वाट पाहिली होती
गुलाबाच्या पाकळ्या कुरवाळताना,
मी तुझ्या नाजुक ओठांचा विचार केला होता...
तू आलीच नाहीस...!
आता दु:खालाही जागा उरली नाही
सगळीकडे तूच होतीस,
दु:ख कुठे ठेउ ?
विचार केला होता आपण भेटू मनभर,
एकमेकांसाठी होऊ सैरभैर,
पण,
अंदाज़, विचार, इच्छा, अपेक्षा आणि स्वप्नं;
वास्तवाशी फ़ारकत घेत जातात....
नेहमिप्रमाणे....!
तेंव्हा,
आपल्या हातात काय राहिलं याचा विचार येतो...
मोठंच प्रश्नचिन्ह !
पर्वा नसलेल्या व्यक्तीवर प्रेम केल्याची जाणीव;
तिचा सल खुपत राहातो
ही फ़सवणूक तरी कशी ?
हा स्वत:च स्वत:शी केलेला खोटारडे पणा नाही का ?
सगळं समोर असून जाणून-बुजून केलेलं दुर्लक्ष !
कि हलगर्जीपणा ?
ह्याला काय म्हणायचं ?
ज़ुगार...
आयुष्याचा...!
भावनांचा...!
मनानं मनावर केलेला अन्याय...?
की;
स्वप्नं पाहून ती सत्यात उतरतील,
अशी वेडी आशा ?
माहीत नाही पण तू सोडून ज़ाशील, हे माहीत आसतं तर...?
"मी प्रेम केलं नसतं !"
अशी वल्गना करावीशी वाटते,
पण,
तू ज़ाणार;
हे माहीत असताना,
खडा टाकून बघावा,
असं म्हणता,
त्या बरोबर गडगडत गेलेला मी !
त्या चंद्रकांताच्या फुलांचा,
चुरगळलेला देह बघून,
माझ्या चुकीनं;
त्या दुर्दैवी फुलांना,
दोन शरीरांचा उन्माद तर नाहीच,
पण,
साधी उरभर मिठी पडताना,
चुरगळण्याचं भाग्य न लाभता,
एका,
रित्या आणि हलक्या माणसाच्या एकटेपणाखाली चुरगळावं लगलं...
वाईट वाटतं;
न कळत,
त्याचीही स्वप्नं चुरगाळलीस तू...
मी ही गंधाळलो असतो,
तुलाही मी कमी ज़पलं नसतं !
पण हे मी म्हणून काय उपयोग !?
तुला तेव्हडं कळतं तर अज़ून काय हवं होतं !?
यावर ताण म्हणून;
उपयोग नसताना,
किंवा तेव्हडं बोलून आपण समोरच्याला दुखावतोय ह विचार न करता;
"मला माफ़ कर" म्हणालीस !
का ?
ज़खमेवर मीठ चोळून काय मिळालं तुला ?
मला माफ़ कर म्हटल्यानं माझं प्रेम मला मिळणार नव्हतं !
मला सोडून ज़ाणाऱ्या;
तुला;
अडवण्याचं बळ माझ्यात येणार नव्हतं !
कांही गोष्टी करण्याआधीच विचार करावा लागतो...
मान कापून बळी दिल्यावर
मग गुलाल फासून काय उपयोग ?
हे म्हणजे,
तोडून चिकट्वल्यासारखं झालं !
ते पुन्हा कसं जुळेल ?
प्रेम अज़ोड आहे... म्हणतात !
विरह सुद्ध तेव्हडाच अज़ोड आहे,
एकटेपणा त्याहून
आणि सहवासानंतर आलेला एकटेपणा त्यहून अज़ोड !
माझ्यात काय कमी होतं ?
खूप कांही कमी असेल !!!
तसं नसतं तर,
सोडून कशाला गेली असतीस ?
असं स्वत:शी म्हणून;
एक क्षण
स्वत:चं समाधान करून घेतलं !
पण ते क्षणभरच !
पुढच्या क्षणाचं काय ?
मला सोडून जाताना,
हे विचारही सोडवून गेली असतीस तर फार बरं झालं असतं !

फुका मृगजळाच्या मागे धावणं । फुका चंद्रकांताला कुरवाळणं ॥

माझ्या आयुष्याला नसता फुकाचा । असला डाग देवून डागाळणं ॥

Plese Note The Following Disclaimer :

© Laxmikant G. Bongale

The content is restricted to the “melaxmikant.blogspot.com” and not permitted to be posted anywhere else on internet nor allowed to be regenerated in any other form or media. Violation of the copyright law will subject to the legal action against the person/entity responsible for same.