रुतले वाळूत पाय त्या बहकल्या लाटांचे
रुतले चांदणे पाण्यात डोलत्या चंद्राचे
लेवून बिलोरी साज़ ढगांचे नांदते आकाश आहे
व्याधाची चांदणी मृगनक्षत्राला वेधते आहे
कुठल्यातरी वेडापाई दूरचा दीपस्तंभ उभाच आहे
हट्टानं कुणाला तरी कसलीतरी वाट दाखवतो आहे
मझ्याशी मात्र सोयरं-सुतक नाही
कारण मी बुडत नाहीय...
बुडणार पण नाही आहे
लाटांनी मला बुडवण्याचा कितीही प्रयत्न केला तरी...
कारण, कारण....
मी लांब होतो,
अगदी इंचभरच
नेहमी प्रमाणे,
त्यांच्या गाज़ेचा खर्ज मला भिती घालायला अपुरा होता
वेळ ओहोटीची होती, माझ्या पथ्यावर...
आणि संपल होतं त्याचं जग माझ्या नखाच्या टोकावर
नेहमी प्रमाणे,
त्या घोंघावणाऱ्या, अनिर्बंध आणि प्रचंड अशा जलकोषाला वाळूनं कोंडून ठेवलं होतं
मी मात्र उभा होतो
निर्धारानं,
स्वत:वरच्या निष्ठेनं,
वेळ त्याचीही आली होती,
गटांगळ्या मी ही खाल्ल्या होत्या
तो मला आयता गिळू पहात होता,
पण,
मी हातपाय मारले होते
तोंडाशी आयतं आल्यावर गिळून टाकायला
मी त्याच्यासरखा ऐदी नव्हतो,
ती संधी मी त्याला लाभूच दिली नव्हती
पुन्हा वेळ येणार नाहीच
आली तरी
मला बुडवण्याची संधी मी त्याला लाभू देणार नाही, हे नक्की !
आता तर मी केली आहे किनाऱ्याशी सलगी
बांधली आहे अभेद्य नौका
अजून ही तसा त्याच्या समोर मी दिसतो दुबळाच
पण आता
हापापल्या, लपलपत्या लाटांच्या जिभांची धास्ती नाही मला...
आलिप्त होतो मी
आणि साग़र होता हतबल
मजेशीरच होतं
मी आणि तो....
समोरासमोर....
किनाऱ्यावर मी होतो उभा
आणि समुद्र होता आडवा....
- लक्ष्मीकांत बोंगाळे
Plese Note The Following Disclaimer :
© Laxmikant G. Bongale
This content is restricted to the “melaxmikant.blogspot.com” and not permitted to be posted anywhere else on internet nor allowed to be regenerated in any other form or media. Violation of the copyright law will subject to the legal action against the person/entity responsible for same.
